Het is bijna niet te beschrijven hoeveel indrukken we de afgelopen weken in Suriname hebben opgedaan. Het feit dat we meer dan 400 foto’s hebben geschoten (in tegen stelling tot zo’n 15 foto’s op de Canarische Eilanden), zegt genoeg. Veel te veel, uiteindelijk houden we er net iets minder dan 100 over.
Eerste kerstdag huren we een auto en rijden (links) voor het eerst vanaf Domburg naar Paramaribo, we gaan uit eten bij de Waag. We voelen ons beiden vreemd. We liggen al ruim 24 uur voor anker en hebben de eerste avond als een roos geslapen na ruim 14 gebroken nachten, maar we hebben nog geen rust in ons hoofd. De adrenaline van ruim 14 dagen alert zijn en weinig slapen giert nog door ons lijf. Nienke vermaakt zich ondertussen met de takjes die ze in de binnentuin vindt. Tweede kerstdag genieten we van ons kerstontbijt in de kuip met uitzicht op de groene Surinamerivier wanneer de Flying Circus voorbij komt varen, ze zijn op weg naar Tobago. Dit betekent dat er dus een plek vrij is in de nieuwe marina in Waterland, Jorg belt direct. En ja hoor we hebben een plek. We zijn hier heel blij mee aangezien de ankergrond van de Surinamerivier niet geweldig is. We zijn al een keer ruim 30 meter van onze ankerplek verschoven. Wanneer we het anker ophalen blijkt er een enorme bos met takken en bladeren om de ankerketting te zitten.
Er wordt gezegd dat we 30 dagen de tijd hebben om ons in te klaren en besluiten daarom om pas in het nieuwe jaar, na alle feestdagen, in te klaren. We rijden eerst langs de vreemdelingenpolitie (ontschepingsambtenaar) aan de rand van de stad. De voltallige bemanning moet hiermee naar toe. We krijgen een stempel op onze crewlist om deze vervolgens mee te nemen naar het Ministerie van Binnenlandse zaken in het centrum van Paramaribo. We kopen hier onze toeristenkaarten, die we overigens niet in Surinaamse dollars maar in Euro’s moeten betalen. Vervolgens moeten we onze toeristenkaart terug naar de vreemdelingendienst en krijgen nu de benodigde stempels in ons paspoort. We zijn met het inklaren ruime een halve dag zoet.
Oud & Nieuw vieren we overdag in Paramaribo, het lijkt wel oorlogsgebied. Kilometerslange miljoenenklappers worden er aansluitend op elkaar in de verschillende straten afgestoken. Meestal in het midden van de straat maar ook regelmatig op de stoep tussen de wandelende menigte en lijkt nog allemaal zonder ongelukken te verlopen ook. De sfeer op straat is goed en heeft nog het meeste weg van een mix tussen Oud & Nieuw, Koninginnedag en carnaval. Er is een optocht van grote open bussen met daarop dansende en bierdrinkende mensen, er wordt op straat gedanst en op iedere hoek van de straat is Parbo bier te koop. Vooral Djogo’s zijn populair. Dit zijn liter flessen bier die je deelt met je vrienden. ’s Avonds is er samen met alle Nederlandse boten een borrel op het terras van Waterland Marina. Er worden zelfs oliebollen en bitterballen geserveerd.
We ervaren Suriname als een land met zeer diverse inwoners wat betreft geloof, gewoontes maar ook wat betreft het welvaartsniveau. Er staan zeer armoedige huizen die veel weg hebben van een krot en het huis ernaast kan zomaar een enorm pompeuze villa zijn met grote pilaren en een privé bewakingsteam. De wegen zijn slecht, veel vuil en kuilen. De weg is regelmatig half opengebroken, ook de weg naar Waterland Marina is zeer slecht. Het straatbeeld is armoediger dan dat ik had verwacht. Mindelo, op de Kaap Verdie ziet er vele malen netter uit. Bijna alle supermarkten worden gerund door Chinezen en het aanbod varieert van groenten en fruit in blik tot afwasmiddel, muggenspray en kapmessen. Verse groenten en fruit is er in deze winkels nagenoeg niet te krijgen. Verder kun je in de winkels in het centrum van Paramaribo zelfs je kleding op afbetaling kopen.
We huren voor een week een auto en maken diverse uitstapjes naar de Paramaribo Zoo, Fort Nieuw Amsterdam, Cola Kreek en de Waterkant in Paramaribo. ‘s Avonds wordt er regelmatig geborreld op het terras van de Marina, ‘Opa Aad’ (Helena Christina) oefent met de kinderen liedjes en tijdens de Bruine Bonen met rijst avond treden ze samen op. Nienke neemt de rol van danseres op zich.
Samen met Peter & Eline zijn we vier dagen het binnenland van Suriname in geweest, naar de regio Boven Suriname. Wat was dit gaaf! We worden ’s ochtends in Paramaribo door een busje opgepikt voor een 2,5 uur durende rit over de snelweg naar Atjoni. Hier houdt de snelweg op en stappen we over in een korjaal. De tocht over de rivier is niet alleen schitterend maar ook spectaculair. Via diverse stroomversnellingen met grote rotspartijen worden we naar het Anaula resort gebracht. We schrapen met de onderkant van de korjaal regelmatig over grote rotsformaties heen en een keer beuken we er zo hard tegenaan dat de koffer van Peter en Eline uit de korjaal valt en in de rivier drijft. Gelukkig heeft een van de mannen een zeer goede reflex en hij pikt de koffer binnen een minuut uit het water. Eenmaal in het resort blijken de meeste kleren nat geworden te zijn, gelukkig doet de computer die ook in de koffer zat het nog wel.
We zijn nog maar net in Anaula gearriveerd of de eerste warme lunch staat voor ons klaar om vervolgens weer in de korjaal te stappen en te gaan zwemmen bij de ferulassi stroomversnellingen. ’s Avonds na het eten zitten we wederom in de korjaal op zoek naar kaaimannen. We zien een hele grote, maar helaas is het te donker om dit op beeld vast te leggen. De volgende ochtend maken we een wandeling door een traditioneel marrondorp en het daaraan vast gelegen modernere dorp Nieuw Aurora. In het traditionele (niet Christelijke dorp) mag een man meerdere vrouwen hebben en baren ze een overleden familielid een week op (zonder koeling) door er een bak onder te zetten. Er is geen stromend water en geen riolering. Alles gebeurt in het bos of in de rivier. Wij bekijken de locals en de locals bekijken NIenke. Er komen veel kindjes op ons afgerend die vervolgens op een meter afstand naar Nienke haar blonde haar staan te staren. Na een kwartier staren en terug staren durft Nienke koekjes aan de kindjes uit te delen. Terug op het eiland maken we een boswandeling en zien aapjes (capucijner en doodskop), termietennesten, een meterslang mierenpad en zelfs een Tapijtslang (wurgslang). ’s Avonds komt een locale groep muzikanten voor ons optreden en dansen. Nienke gaat helemaal uit haar dak en is de hele tijd op de dansvloer te vinden. Ze kijkt goed hoe de dames hun voeten bewegen.De derde dag brengen we al hangmaterend en parbolerend door. Nienke speelt veel in een van de vele speelhuisjes en springt van de zijkant van het zwembad in het het water. Kortom een heerlijke relaxdag.
Tja………… kan maar een reactie bedenken: WAUW! Oh, en nog een: Jaloers!! x