We vertrekken met een dubbel gevoel uit de Waterland Marina. De marina en het resort zijn nog niet af, maar het plekje en de wijze op waarop het wordt gebouwd heeft potentieel. Het is een rustige en sfeervolle plaats midden tussen de hoge bomen, met een klein strand en een terras. Echter hebben we wijze waarop het wordt gerund wel als bijzonder ervaren. De manager van het resort is geen kinderen gewend en dit is dan ook duidelijk te merken door de groeiende lijst met huisregels die wordt opgehangen. Wat ons nog het meest heeft doen verbazen is de eindafrekening. Een dag voor vertrek hebben we gevraagd of de eindafrekening opgemaakt kon worden. De dag van vertrek loopt Jorg rond negen naar het kantoor om te betalen. De factuur klopt niet er zijn 2 dagen teveel berekend. Oorzaak blijkt dat de aankomstdatum in Suriname is aangehouden in plaats van de dag van aankomst in de Marina. Na bijna 3 weken in de Marina gelegen te hebben is de eerste vraag die Jorg krijgt wanneer we los gaan, anders moet ze nog een dag in rekening brengen?!? Hierop antwoord Jorg dat we los gooien zodra het hoog water is en we met het juiste tij de rivier af kunnen varen (12:00). Ze rekenen, blijkt bij de afrekening, 07:00 tot 07:00, ongeacht de getijden. Lijkt mij een mooi puntje voor op het huishoudelijk reglement weet een ieder tenminste van te voren waar hij aan toe is :-).
Rond 12.15 gooien we dan eindelijk los ( Jorg moest namelijk naar Domburg rijden om het geld over te maken, ze waren vergeten de dag ervoor te melden dat je er niet kunt pinnen). Roos en Mathieu zwaaien ons uit. Het is ontzettend heet en het eerste wat we dan ook doen is de bimini uitklappen. We stuiven de rivier met zo’n 2,5 tot 3 knopen stroom in de rug. In Paramaribo staan Peter en Eline op de kant om ons uit te zwaaien. Bye bye Suriname, Tobago here we come. Rond 6 uur zijn we bij de uiterton en hijsen we de zeilen. We gaan als een speer, uiteindelijk hebben we de eerste 24 uur 150 mijl gevaren.
2e etmaal
We gaan nog steeds als een speer 6 tot 6,5 knoop op een gereefd grootzeil en dubbel gereefd voorzeil. Gisterenmiddag rond een uur of 5 werden we opgeroepen door de Veritas Viking, een 90 meter lang research schip. Ze zijn bezig met research en daarom slepen ze ruim 5 mijl lange kabels achter zich aan. Het schip doet onderzoek of er olie is, er is dan ook een grote kans dat ze hier over 2 jaar olie aan het boren zijn. We krijgen het verzoek op 7 mijl van achter te passeren of ruim 3 mijl van voren. Het blijkt echter een onmogelijke opdracht te zijn, ze liggen recht op onze koerslijn en nemen dus ruim 10 mijl in beslag. Daarbij maken ze ook nog een snelheid van 4,5 knoop, we kunnen ze met die anderhalve tot 2 knopen extra snelheid nooit voorbij lopen. Uiteindelijk moeten we zelfs overstag en varen recht op de kust van Guyana af. Het duurt uiteindelijk 3 uur voordat het schip van koers verandert en wij weer koers richting Tobago kunnen zetten. Balen! We hebben de afgelopen 24 uur 141 mijl afgelegd, nog 189 te gaan.
3e etmaal
In de kaart staat aangegeven dat we een tot vier knopen stroom mee kunnen verwachten vanaf ongeveer dag twee. Helaas hebben we hier de eerste twee etmalen niet van mogen profiteren, sterker nog we hebben bijna continu een halve tot drie-kwart stroom tegen gehad. Door het water liepen we geregeld 7 knopen. Nu na ruim 340 mijl te hebben afgelegd en nog 150 voor de boeg begint het erop te lijken dat we stroom mee hebben. Een halve tot een hele knoop, nu lopen we niet op het log maar over de grond geregeld 7 knopen. Barnstormer vliegt door het water voor de kust van Venezuela. Ik kan niet wachten tot we er zijn. Nienke kan niet slapen, het is binnen in de boot erg warm en plakkerig. Doordat we een halve tot aan de windse koers varen kunnen we geen extra luiken open zetten. We hebben het derde etmaal 165 mijl gevaren. Een record van 6,9 gemiddeld.
4e etmaal
Nog 29 mijl te gaan. We zien de contouren van Tobago in de verte en wanneer we dichterbij komen zien we hoe mooi groen het eiland is. Wat een mooi welkom in de Carieb! In Scarborough liggen de Mathiba en de Sylfer voor anker, ze nodigen ons uit om ’s avonds mee uiteten te gaan. We eten catch of the day ‘Red Snapper’, hij was heerlijk. We hebben in maanden niet zo lekker gegeten.
We hebben de tocht van 480 mijl in 76 uur afgelegd een nieuw snelheidsrecord.
Wow, wat blijft het toch leuk om jullie zo te kunnen volgen…wat een avontuur!
Wat een verschil. Bij jullie is het snikheet en hier is de wereld wit en sneeuwt het.
Geniet maar lekker van het subtropische klimaat. Lijkt me heerlijk.
groetjes Sandra